Το κόνσεπτ της δουλειάς μου έως τώρα έχει να κάνει πάντα με μια αναδυόμενη αίσθηση-ιδέα, μια λέξη όσο το δυνατόν πιο καθαρή, κάτι το οποίο είναι γνωστό-βιωμένο, ένα γνωστό συναίσθημα.
Περισσότερο σαν μια νοηματική γλώσσα, ένα σύγχρονο ιδεόγραμμα θα έλεγα. Θέλω ο θεατής να πιαστεί εξαπίνης και να κάνει αυτήν τη συσχέτιση με τον πίνακα, να συνειδητοποιήσει ότι αυτή προέρχεται από το έργο και ότι ακόμα πράξεις σαν το να τοποθετείς χρώμα σε μία επιφάνεια μπορούν να παράξουν επίδραση και εν τέλει να έχει επίγνωση ότι οι δικές του πράξεις ή λέξεις μπορεί να έχουν κάποιο αντίκτυπο.
Έχει να κάνει με τη συνειδητοποίηση.
Η επικοινωνία της πραγματικότητάς μου δεν είναι το σημαντικότερο, όσο είναι το εργαλείο το οποίο χρησιμοποιώ για να δημιουργώ, που είναι οι ίδιες μου οι συνειδητοποιήσεις και τα συναισθήματα που συσχετίζω με εμπειρίες.
Η αρχιτεκτονική σύνθεση είναι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά προσπαθώ να συλλάβω και να αποδώσω τη φόρμα πιο αφηρημένων εννοιών και η έκφρασή μου είναι μέσω ελάχιστης αλλά καθαρής σημειολογίας και ευδιάκριτων χρωμάτων και σχημάτων.
Χρησιμοποιώ ακρυλικά γιατί στεγνώνουν γρήγορα και αυτό είναι κάτι χρήσιμο για τον τρόπο που δημιουργώ (πχ σπάτουλες) και είναι σχετικά άοσμα. Χρησιμοποιώ μικρά φορμάτ και αρκετά ελαφριά μέσα για τα έργα, γιατί τα μεταφέρω συχνά μεταξύ εργασιακών χώρων.
Ένα σημαντικό μέρος του έργου μου απαρτίζεται από ψηφιακά επεξεργασμένες εικόνες συντεθειμένες σε μορφή κολάζ. Έννοιες, σκέψεις και προβολές κατασκευασμένες όσο πιο απλά γίνεται μέσω οπτικού φωτογραφικού υλικού από το ψηφιακό μετασύμπαν, όπως θα λέγεται σύντομα το ίντερνετ, το οποίο μας περιβάλλει.
Ίσως ένας φόρος τιμής στη νέα εποχή των οπτικών ερεθισμάτων στην οποία έχουμε όλοι εκτεθεί και υποσυνείδητα ωθούμαστε να τα ανασυνθέσουμε και να βρούμε ένα χρηστικό νόημα σε όλη αυτήν τη ροή πληροφορίας, η οποία αργά και σταθερά διαμορφώνει την εγκεφαλική μας λειτουργία, την αισθητική και την κουλτούρα μας προς μία νέα εποχή.
Μία επιβαλλόμενη νέας ψηφιακής εποχής συντεθειμένη σαν Arte povera επικοινωνία.
Μικρά φορμάτ σαν λέξεις, ακόμα μία φορά.
Καλλιτέχνες σαν τον Μαρκ Ρόθκο, Φραντς Κλάιν, Γκέρχαρντ Ρίχτερ, Ίαν μακ Κίβερ, μοντερνιστές αρχιτέκτονες όπως ο Λε Κορμπουζιέ και ο Λούντβιχ μις Βαντερό, αλλά επίσης και το πνεύμα των τελευταίων μανιεριστών ζωγράφων με συνεπαίρνουν και με βοηθούν να κατανοήσω τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι την τέχνη μου.
Νομίζω ότι ο στόχος μου είναι να παρακινήσω ανθρώπους να έχουν επίγνωση ότι αλλαγές και νοήματα μπορούν να προέλθουν από το οτιδήποτε και οπουδήποτε, όσο ανοίγεται ένας διάλογος με αυτό.
Εν τέλει, περισσότερο απ’ τον οποιονδήποτε άλλο, ένας καλλιτέχνης πρέπει να ανταπεξέλθει ένα περιβάλλον γεμάτο από δημιουργικές οπισθοδρομήσεις, οικονομικά εμπόδια και, το κυριότερο, ηθικές και γνώμες, τις σειρήνες κάθε εποχής γιατί το έργο του δε θα είναι ολοκληρωμένο αν δεν απευθυνθεί σε έναν θεατή και το να βρεθούν θεατές οι οποίοι θα αισθανθούν οικεία με την αισθητική μου και τρόπο σκέψης μέσω της δουλειάς μου θα με κάνει εμένα και αυτούς χαρούμενους.